Psychoterapia stacjonarna
JAK WYGLĄDA PSYCHOTERAPIA STACJONARNA?
Psychoterapia indywidualna prowadzona jest w nurcie psychodynamicznym. Terapia polega na uświadomieniu nieświadomych tendencji, impulsów i stanów emocjonalnych pacjenta. W rezultacie pacjent uczy się nowych sposobów radzenia sobie z rzeczywistością wewnętrzną i zewnętrzną.
Psychoterapia odbywa się raz lub dwa razy w tygodniu. Czas trwania to 50 min. Aby rozpocząć psychoterapię należy umówić się na sesję konsultacyjną, na której pacjent opowie o swoim problemie. Jeśli psychoterapeuta uzna, że terapia jest dla pacjenta wskazana, odbywają się 2 kolejne konsultacje. Podczas ich trwania omawiana jest sytuacja rodzinna pacjenta oraz nakreślany jest problem. Po tych konsultacjach pacjent decyduje czy chce kontynuować terapię. Jeśli pacjent chce kontynuować terapię, to wraz z psychoterapeutą ustala cele terapii (które mogą ulec zmianie podczas trwania terapii) oraz setting czyli zasady terapii tj. czas trwania, płatności, nieobecności.
NA PSYCHOTERAPIĘ MOGĄ ZGŁOSIĆ SIĘ OSOBY, KTÓRE:
– cierpią z powodu zaburzeń osobowości;
– mają obniżony nastrój, depresję;
– mają problemy w relacjach;
– mają problem ze snem;
– mają problem z odżywianiem;
– cierpią z powodu lęku/nerwicy;
– mają niskie poczucie własnej wartości
– przeżyły stratę bliskiej osoby
W JAKI SPOSÓB DZIAŁA PSYCHOTERAPIA?
Może trudno w to uwierzyć, ale leczniczą formą psychoterapii jest RELACJA, która tworzy się pomiędzy pacjentem a terapeutą. Kluczowym elementem terapii jest też poczucie bezpieczeństwa. Dzięki niemu pacjent jest w stanie opowiedzieć terapeucie o swoich przeżyciach i w komfortowych warunkach może nad nimi pracować. Rolą terapeuty jest wytłumaczenie pacjentowi, w jaki sposób sytuacje z przeszłości wpływają na jego obecne życie. Terapeuta słucha pacjenta i łączy ze sobą fakty, których pacjent sam nie dostrzega. Pomaga też przepracować trudne wątki z przeszłości, które powracają do pacjenta w jego obecnym życiu i odciskają piętno na jego relacjach, pracy, rodzinie.
W pracy psychoterapeutycznej pacjent ma możliwość przyjrzeć się relacjom, które obecnie odtwarza. Każdy z nas ma w sobie zachowane pewne wzorce, które wyniósł z dzieciństwa. Są one tak silne, że zupełnie nieświadomie odtwarzamy je w dorosłym życiu. Najczęściej są to relacje z rodzicami, ale trzeba pamiętać, że terapia nie polega na obwinianiu rodziców za nasze problemy. To jak wygląda nasze życie, zależy tylko od nas. Terapeuta może nam wyjaśnić, jakie wzorce odtwarzamy, ale to my sami decydujemy, czy zechcemy je zmienić, czy nie.